In 2009 trouwden we. Na onze huwelijksdag vertrokken we meteen met de rugzak een maand naar Brazilië. Ik hield toen elke dag een dagboek bij. Tijdens het inpakken voor de verhuis, kwam ik het weer tegen en nu wil ik het vastleggen op de blog.
We maakten deze reis in 2009, dus gebruik het als inspiratie of ter ontspanning, maar pin ons niet vast op de juistheid van de toeristische informatie 🙂
22 september
Om 3 uur ’s nachts werden we wakker door de TV in de ontbijtzaal. Rob dacht dat het al later was en dat de eerste gasten al aan het ontbijt zaten. Hoezo jetlag? We vielen terug in slaap en werden een paar uur later goed uitgerust wakker.
Na het ontbijt trokken we naar de supermarkt. Altijd leuk om in een nieuw land de supermarkt te ontdekken.
Op deze eerste lentedag mocht een bezoekje aan Copacabana niet ontbreken. We liepen met onze voeten in het water en deden alsof het al warm aanvoelde. Rob liet zich door een strandverkoper verleiden tot het kopen van een t-shirt. Sidenote: 13 jaar later heeft dit knalgele marcelleke zelfs de verhuis naar Oostenrijk overleefd!
Op de grens van Copacabana en Ipanema bezochten we het Forte de Copacabana, een soort militair museum. Vanaf dat moment krijgen we echt een vakantiegevoel. Op het domein konden we heerlijk eten (een omelet chiquita banana), ontdekte ik mijn nieuwe favoriete biertje (Devassa) en genoten we van een fantastisch uitzicht over de baai van Copacabana.
Na dit toeristisch uitje begon ons avontuur echt. We namen bus 175 naar Barra Tijuaca, naar het Hard Rock Café. Rob verzamelt al sinds jaar en dag tequilaglaasjes van het Hard Rock Café, dus die van Rio moesten we toch echt ook zelf ophalen. De buschauffeur voelde zich de nieuwe Schumacher, maar we vreesden vooral dat hij de nieuwe Ayrton Senna zou worden. We vlogen heen en weer in de bus, maar uiteindelijk gebeurde er niets.
Omdat we het exacte adres niet kenden, moesten we het doen met de uitleg die we in de jeugdherberg kregen: “door de tunnel, 2x omhoog, 2x omlaag, onder een voetgangerstunnel en dan ligt het rechts”. De aanwijzingen volgend, stapten we op goed geluk uit de bus. Helaas bleken we een paar kilometer te vroeg uitgestapt te zijn. In plaats van bij het winkelcentrum, stonden we aan de ingang van een van de grootste favella’s van Rio. Toegegeven, ik was redelijk in paniek. Gelukkig hield Rob het hoofd koel en wandelden we quasi-nonchalant een rondje. Gelukkig kwam al snel de volgende bus en 1 halte verder zagen we dan toch de grote Hard Rock Café-gitaar opdoemen.
Het grootste Hard Rock Café ter wereld viel wat tegen. We waren er helemaal alleen, er was amper muziek en het lag midden in een verlaten winkelcentrum. Niet echt uitnodigend voor een avondje cocktails en hapjes. Het uitzicht, dat was wel goud waard. Je keek uit op Tijuaca-forest, het stadsoerwoud. In recordtempo kochten we het tequilaglaasje en namen we de bus terug zodat we voor het donker weer in de jeugdherberg waren. Dit Hard Rock Café werd ondertussen ook gesloten.
We kookten, deden van alles wat een pas getrouwd koppel wel vaker doet en vielen toch weer belachelijk vroeg in slaap.
