In 2009 trouwden we. Na onze huwelijksdag vertrokken we meteen met de rugzak een maand naar Brazilië. Ik hield toen elke dag een dagboek bij. Tijdens het inpakken voor de verhuis, kwam ik het weer tegen en nu wil ik het vastleggen op de blog.

We maakten deze reis in 2009, dus gebruik het als inspiratie of ter ontspanning, maar pin ons niet vast op de juistheid van de toeristische informatie 🙂

12 oktober

Onze laatste dag in Salvador da Bahia. Omdat het nu wel droog was, besloten we meteen na het ontbijt naar het strand te gaan. Het was al lekker warm, maar de lucht zag er dreigend uit. Geen tijd te verliezen dus. De zee was echt heel wild, de golven spatten metershoog. We durfden niet heel ver te zwemmen, de stroming was immers erg sterk.

Na een uurtje begon het toch weer te regenen. Niet zo heel erg, we moesten toch terug naar het hotel om onze rugzak in te pakken.

Rond 13u waren we op de luchthaven. Zoals gewoonlijk liepen we de souvenirwinkeltjes langs en aten we nog een hapje. Rob was super blij met zijn pizza waar hij al de hele week zin in had.

De vlucht verliep prima. We kwamen zelfs 20 minuten eerder aan dan voorzien!

We namen meteen een taxi naar het Mercure Hotel van Belo Horizonte. We kregen meteen een taxi te pakken en al snel bleek dat het hotel echt wel heel ver van de luchthaven lag (ruim 40 kilometer).  De chauffeur zette er meteen flink wat gas achter en een paar keer vreesden we voor ons leven. Hij vloog van links naar rechts en benutte ieder gaatje dat hij zag, ongeacht of dat dan weer een paar rijstroken naar links of rechts was. Maar goed, we kwamen veilig en wel bij het hotel aan hoor.

Het meisje aan de receptie sprak gelukkig Engels en was extreem behulpzaam. We vertelden haar dat we naar het Hard Rock Café wilden (ook echt de enige reden waarom we een tussenstop in Belo Horizonte gemaakt hadden. Ja je mag ons nu gek vinden.) en ze begon meteen uit te zoeken welke bus we moesten nemen. Ze belde ook even om te checken of het open was. Bleek het uitgerekend deze avond afgehuurd te zijn voor een privé feestje! Net zoals in Rio de Janeiro zagen we de mega hamburgers en nachoschotel aan onze neus voorbij gaan. We besloten om er toch heen te gaan in de hoop dat de souvenirwinkel wel open zou zijn. Dan konden we in ieder geval het zo gegeerde tequilaglaasje scoren. Het Hard Rock Café Belo Horizonte is trouwens gesloten, net als dat van Rio de Janeiro. Wil je nu nog in Brazilië naar een HRC, dan moet je naar Fortaleza (surfen!), Curitiba, Gramado of Ribeirao Preto.

De receptioniste had alles mooi opgeschreven, maar besloot toch om ook nog mee te wandelen tot aan de bushalte voor de veiligheid. We zaten behoorlijk relaxed te wachten, maar na een paar minuten kwam er een groep jonge kereltjes voorbij die een vuilnisbak sloopten. Ons goede gevoel was gelijk een pak minder en we hielden een taxi aan.

Het Hard Rock Café bleek in een winkelcentrum te liggen, helemaal in the middle of nowhere en we konden er effectief niet in. Gelukkig was de fanshop wel open en kochten we de tequilaglaasjes. Onze twee glaasjes uit Brazilië zijn er in ieder geval met een verhaal!

Vanuit het winkelcentrum hadden we een prachtig zicht over de lichtjes van Belo Horizonte, dat maakte wel veel goed.

We namen een taxi terug naar het hotel en gingen naast ons hotel in een “lanchonete” zitten, een soort van broodjeszaak. We bestelden een broodmandje met mini-pizza’s en na een paar flessen Sol zag de wereld er nog aangenamer uit. Het was er een komen en gaan van mensen, bijna allemaal studenten. Plots botsten we op een Nederlandse meid die er op uitwisseling was. Wat was zij blij dat ze eens toeristen zag en Nederlands kon praten!

We bleven hangen tot in de vroege uurtjes en doken daarna ons bed in. De volgende moesten we naar Ouro Preto zien te raken!

Morgen: Op naar Ouro Preto op een wel heel aparte manier