Sneltrein…

Deze zomer is het 10 jaar geleden dat de Wederhelft me tegen het lijf liep. Oh wonderschone Gentse Feesten 2005.

Vanaf dan zijn we op een soort van sneltrein gesprongen en hebben we niet te tijd of moeite genomen om de rem te zoeken. Gewoon, omdat het best wel lekker aanvoelde, die sneltreinvaart.

Wat er allemaal gebeurde op die 10 jaar durende dolle treinrit?  Na 6 maanden besloten we te gaan samenwonen, na 10 maanden kochten we ons huis en na 13 maanden konden we verhuizen. We werkten keihard en knapten ons huis in sneltempo op. Het jaar daarop vroeg de Wederhelft me ten huwelijk. Romantiek, tranen, kaarslicht, alles er op en er aan. De twee jaar volgend op het huwelijksaanzoek waren er twee van voorbereiden en sparen. Ahja, want ondergetekende wou een huwelijksdag én -reis met echt alles er op en er aan. Zo eentje waar je als klein meisje ook al van droomt. Nu weet je gelijk van wie onze dochters het hebben. Ondertussen zaten we in september 2009. Er werd getrouwd en een maand rondgetrokken in Brazilië. Perfectie, echt waar.

Rond Kerstmis konden we iedereen vertellen dat we zwanger waren van Kind 1. We gingen verder met het opknappen van het huis, nieuwe ramen, kinderkamer inrichten,… Kind 1 werd geboren, we werden zwanger van Kind 2 en knapten dus nog een tweede kinderkamer op. Kind 2 werd geboren en we werden zwanger van Kind 3&4. We probeerden alle ballen in de lucht te houden en begonnen met de zindelijkheidstraining van Kind 1, het leren lopen van Kind 2 en lieten onze hele zolder verbouwen om nog een extra kamer te creëren. Ondertussen werden ook nog de laatste ramen vervangen. En dan vroeg de gynaecoloog doodleuk of ik wel genoeg rustte…

Maar goed, Kind 3 en 4 werden geboren en toen leek het of onze sneltrein nog een versnelling hoger ging. Het eerste jaar met vier kleintjes in huis was hard. Hard genieten, maar ook verdomd hard werken. We hebben op ons tandvlees gezeten, meer dan eens, maar slaagden er toch steeds in heel veel te genieten. En ja, we hebben ook wel eens jankend en misselijk in de zetel gezeten. Niet omdat het niet ging, maar van pure vermoeidheid. Jaren aan een stuk geen enkele nacht doorslapen, het doet wat met een mens. 

Maar nu, nu zijn we weer een paar jaar verder. Steeds vaker kijken we elkaar aan met een blik van verbazing, opluchting en trots. Trots omdat we die eerste jaren zo goed doorgekomen zijn. Trots op onze 4 fantastische kinderen. Trots op onszelf. Verbaasd, omdat het plots in een keer zo ongelofelijk veel makkelijker lijkt te gaan. Verbaasd, omdat de voorbije jaren echt zo snel voorbij gevlogen zijn. En opgelucht, omdat die slapeloze nachten met veel te veel nachtmerries en nachtvoedingen voorbij zijn. Voor 99 van de 100 keer toch. Opgelucht dat we nu veel meer kunnen doen dan alleen “zorgen voor”. Opgelucht dat we weer wat ademruimte hebben.

Onze verbouw-trouw-baby-tropenjaren zijn voorbij. De trein mag een versnelling lager nu. Het gaat al allemaal snel genoeg.

Deze zomer gaan we terug naar de Gentse Feesten. Niet om Palm-drinkend dronken alle nummers van de band op de Groentemarkt mee te brullen zoals 10 jaar geleden, maar om met de kinderen te genieten van die wonderschone stad waar het allemaal begon <3

Related Posts

8 Comments

  1. Het is niet niks he, 10 jaren zijn voorbij gevlogen, en wij ook 10 jaar ouder geworden, maar zijn heel erg gelukkig met jullie kroost.

  2. mooi geschreven Annelore, ik herken wat je bedoelt. Ook hier zijn we ineens (ik kan zelfs niet zeggen sinds wanneer) van overleven opnieuw naar leven gegaan. Ook onze tropenjaren zijn voorbij (en jullie hebben er dan nog vier 🙂 ). En we hebben het er als team erg goed vanaf gebracht, vind ik… Vanaf nu mag de tijd wat trager gaan, plots valt het besef dat ze het huis uit zullen zijn voor we het goed en wel beseffen…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: