Er zijn van die dagen waarvan je al bij het wakker worden ’s morgens weet dat het een lange, erg lange dag zal worden.  Gisteren was zo’n dag.

Na een nog niet eens zo slechte nacht, werden we om 5:15 gewekt door Kind 2 dat op haar potje zat. Heel flink uiteraard, maar pijnlijk vroeg. Daarna was ze natuurlijk klaarwakker.  Mama, papa en Kind 2 naar beneden. Kleertjes aan – ik wil geen broek, ik wil een jurk. Neeheee geen rokje, een jurk mamaaa, inclusief rollende ogen – .

Tijdens het smeren van de boterhammen voor ’s middags wou Kind 2 uiteraard helpen: “Nee, geen choco, maar hagelslag. Geen kaas, maar salami én paté samen, dat is keilekker, echt waar”. Er is een reden waarom ik de boterhammen graag smeer als iedereen nog slaapt!

Door al het gekwebbel werd Kind 3 ook wakker, die slaapt boven de keuken. Kind 3 uit bed, luier doorgelekt. Kind nat, bed nat, knuffels nat. Kind wassen onder luid protest. Kleren aan, onder nog luider protest. Sloffen aan, krijsvolume op maximum.  (Dit zijn van die momenten waarop ik zo blij ben dat we een vrijstaand huis hebben…)

Uiteraard werd Kind 1 hierdoor ook wakker. Die heeft sowieso al een ochtendhumeur, dus daar waren we op voorbereid.

Kind 4 kon niet achterblijven en wou als een echte diva alleen naar beneden gedragen worden door papa. Mama was goed genoeg om de knuffels en de kleren te dragen.

Opnieuw beneden aangekomen, bleek Kind 2 voor zichzelf en heel de vloer cornflakes gepakt te hebben. Met de melk had ze gelukkig gewacht tot wij erbij waren.  Kind 1 liep ondertussen te mopperen dat hij echt niet naar school wilde omdat hij toch al alles wist en Kind 3 probeerde gefrustreerd een puzzelstukje op de verkeerde plaats in een legpuzzel te rammen.

Na nog een beker melk die tegen de grond ging, een gestoten teen – jij moest eigenlijk ook sloffen aantrekken he mama – en dan toch maar geen douche, maar een kattenwasje,  zaten de vier spoken om 7u netjes aangekleed, ontbijt achter de kiezen en tanden gepoetst, braaf te spelen. Niets verraadde nog de woelige start van de dag.

En dan hoor je plots: “Maar mama, als het toch nog zo lang duurt voor we naar school gaan, waarom heb jij dan niet gezegd dat we langer moesten slapen?” 🙂