Vorig jaar ging ik tijdens de herfstvakantie met de kinderen spelen in het stadspark in Turnhout. De jongste twee warm ingepakt in de kinderwagen, de andere twee met speelbroek en rubber laarzen aan.

Blaadjes en takken werden geraapt en onderaan in de kinderwagen geduwd. Voor de open haard. Ik liet ze maar in de waan en vertelde niet dat die doornatte takken geen warmte maar alleen rook zouden geven.

Geen enkele kans werd onbenut gelaten om in iedere plas en modderpoel te springen en nietsvermoedende duiven moesten plaats maken voor al dat jong geweld.

Na een stevige wandeling aten we de picknick – lees: sandwiches met choco – op. Met hernieuwde energie veroverden we de speeltuin.  We hadden het rijk voor ons alleen; het voordeel van een druilerige herfstdag.  Kind 1 en 2 bouwden zandkastelen, gleden van de glijbanen en voelden zich de koning te rijk. Kind 3 en 4 aten hun fruitpap en dronken nog een warme fles melk terwijl ze genoten van de herrie en het gelach van grote broer en zus.

Na nog een paar sandwiches, een aantal reservebroeken (de glijbanen waren nat) en een chocomelk was het tijd om naar huis te gaan. Terwijl we naar de uitgang van het park liepen, kwam er een ouder echtpaar naar ons toe. Ik had ze eerder die dag ook al opgemerkt.

En toen kwam het: “Awel madam, wij vinden het heel ferm dat de crèche de kinderen zoveel buiten laat spelen!”

Ik hield wijselijk mijn mond 😉