Bewust ouderschap in de binnenspeeltuin

Vandaag mocht Kind 1 naar het verjaardagsfeestje van een klasgenootje. Een feestje waar hij in juni al voor uitgenodigd werd. Een feestje van een jongetje waar hij gedurende het schooljaar goed mee kon opschieten. Een jongen die hij niet meer gezien had sinds het begin van de vakantie.

Vorige week hoorde ik al een lichte paniek in zijn stem. “Moet ik echt gaan?” “Kunnen we niet vragen dat hij bij ons komt spelen en dan zijn cadeautje geven?”

Eergisteren was het tranen met tuiten huilen en spraken we af dat we alleen het cadeautje zouden brengen en dat we daarna naar huis zouden vertrekken. Daar kon hij zich wel in vinden. Hij had het zelf tenslotte ook geweldig gevonden dat iedereen die hij uitnodigde ook effectief kwam op zijn eigen feest.

Gisteren riep hij in een euforische bui dat hij wel wou gaan omdat hij zijn vriendjes terug wilde zien. Deze morgen wilde hij dat nog steeds, dus iets na de middag vertrokken we naar de binnenspeeltuin.

Het was er relatief rustig; iedereen zat buiten door het mooie weer. Hij gaf zijn cadeautje af aan de jarige en nam aarzelend afscheid. Ik zag toen al de twijfel in zijn ogen. Ik wandelde met de andere 3 naar de uitgang en net toen ik de klink wilde vastnemen, kwam hij in paniek naar me toegerend, luid snikkend.

Hij vond het spannend. En eng. Ik voelde zijn hartje bonken toen ik hem knuffelde.

Toen deden we wat we thuis afgesproken hadden; het plan B. Ik installeerde me buiten op het terras, Kind 1 ging zijn eigen gang en de andere 3 kinderen genoten van een onverwachte middag in de speeltuin. Plan C was met z’n allen naar huis vertrekken trouwens.

Kind 1 bleef vooral buiten spelen en meed de groep die binnen het ballenbad en de klimtorens onveilig aan het maken was. Hij aarzelde echter geen moment toen er omgeroepen werd dat het tijd was voor frietjes en even later voor een ijsje.

Af en toe wuifden we naar elkaar.

Af en toe kwam hij even een knuffel geven.

Uiteindelijk kwamen er een aantal klasgenootjes toch buiten spelen en hij mengde zich meteen in de groep. Ik hoorde ze schaterlachen en de wildste fantasieverhalen vertellen. Ze hadden plezier.

Op het eind van de middag vertrok ik naar huis met een auto vol zanderige, uitgelaten, bezweette en behoorlijk vermoeide kinderen in de auto.

Of ik nu teleurgesteld ben dat hij bang was zonder mij? Of ik een seconde gedacht heb dat hij zich aanstelde? Helemaal niet. Ik ben er trots op dat hij zijn verlegenheid overwon en naar het feestje ging om zijn vriendje te zien. Ik ben blij dat hij weet dat hij op ons kan vertrouwen. Hij wist dat ik zou blijven of hem zou meenemen als het te spannend werd. Net die wetenschap zorgt er voor dat hij zijn grenzen durft aftasten en verleggen!

 

Related Posts

8 Comments

  1. ik denk dat je de impact van zo’n dingen helemaal goed hebt ingeschat. Het ene kind is vlugger “weg” dan het andere en net voor die andere is er soms een vangnetje nodig!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: